اشعار

وقت ضیافـت آمد و در پشت در ماندم            امسال من در این قفس بی‌بال و پر ماندم

جا ماندم از کرب‌و‌بلا و در به‌در ماندم            این روزها جـانم به لـب آمد اگر مانـدم

انگـار که روی زمـین تنهـا ترین هستم

مـحروم از خـیر کـثـیر اربـعـین هـستم

مونس نـدارم غـیر این چشـمان گریانم            خیره شدن بر عکس شش گوشه است درمانم

زوّار، راهـی بـهــشـتـنـد و پـریــشـانـم            خیلی خجالت می‌کشم من از حسین جانم

کارم فقط اشک است و ناله از فراق دوست

تربت ببوسم هر سحر از اشتیاق دوست

اصلا نـدیـده پـسـتی و روی سـیاهـم را            دیده همیشه خـواهش و شوق نگاهم را

قـبل از دعـایم داده هر آنچه بخواهم را            او مـطمئـنا خـوب می‌دانـد صلاحـم را

من راضی‌ام بر آنچه که جانان پسندیده

امسال قـربـانش شوم هجـران پـسندیـده

تـنهـا پـناه و مـلـجأ جـا مـانـده‌ها مـشهد            در وقت غربت دلخوشی هر گدا مشهد

شاه خـراسـانی صدا زد که بـیا مـشهـد            تنهـا شدم رفـتم به جـای کـربلا مـشهـد

خـیـلی رئـوفـانـه به فـریـادم رسـید آقـا

خیلی عـطوفـانه سرم دسـتی کـشـید آقا

دستـم به دامـانت آقـا کاری بـرایـم کـن            قدری از این درد و غمِ در سینه‌ام کم کن

و انظر إلیَّ...سائـلت را باز محرم کن            سلطان! بـرات کـربـلایـم را فـراهم کن

تسکین هر درد و غمی روضه است، می‌دانی

ابن شبیبم، چند خطی روضه می‌خوانی؟

فابک علی المظلوم، جدم دست و پا می‌زد            فابک علی المحروم زینب را صدا می‌زد

فابک علی المهموم، خولی بی‌هوا می‌زد            فابک علی المغموم، پیری با عصا می‌زد

او نیزه می‌خورد و علی آن لحظه آنجا بود

عطشانِ زیر دست و پا فرزند زهرا بود

یـادت می‌آیـد زیر پـرچـم گـریه کردیم            هرجا حسین گفتند، در دم گریه کردیم

تا کربلا رفتیم و با هم روضه خواندیم            تا کـربـلا رفـتـیم و با هم گـریه کردیم

این که روایت گـفـته زائـر عـرشـیانـند            یـعـنی کـنـار نـوح و آدم گـریه کـردیم

در زیـر بـارانی که نـم‌نـم بود، ما هـم            از اصغرش خواندیم و نم‌نم گریه کردیم

چـندین سـه سـاله در مـیان راه دیـدیـم            بر روضه‌ای که شد مجسّم گریه کردیم

خـسـتـه شـدیم و با قـد خـم راه رفـتـیم            یک لحظه بعدش بر قد خم گریه کردیم

گـفـتـند تا کی گـریه بر آقای مـظلـوم؟            گـفـتـیم که اللهُ اَعـلـم ... گـریه کـردیـم

تنهـا نه بر کـرب و بلا و هـر مقـامش            بر عکـس‌های کـربلا هم گـریه کردیم

این اشک‌ها آبی‌ست بر دوزخ، به والله            فـردا پـشیـمـانـیم اگر کم گـریه کـردیم

باز دل زمزمه و شـور و نوا می‌گیرد            عـطـری از قـافـلـۀ آل عـبـا می‌گـیـرد

بـاز در مـاه صـفـر بـوی مـحـرّم آمـد            هر که مَحرم بشود رنگ عزا می‌گیرد

اربعیـن است که دلها به تپـش می‌افـتد            قـلب‌ها بـوی رگ خـون خـدا می‌گیرد

حـجِّ ما حـجِ حـسینی ست خـدا می‌داند            حاجیِ عشق از این مروه صفا می‌گیرد

کـربلا بر همه حتی به مـدینه اُولاست            زینب از نـیـمۀ‌ره کـرب‌و‌بلا می‌گـیرد

جابر از خانه برون شو که رسد موکب عشق            این نوای دلِ زهـراست که پا می‌گیرد

خـیمۀ فـاطـمه در کـرب‌و‌ بلا بـرپا شد            جـبرئـیل است که ذکر شهـدا می‌گیرد

هر که دارد هـوس کـرب‌و‌ بلا بـسم‌الله            حاجـت آریـد که امروز دعـا می‌گیرد

زائـر از مـرتـبۀ خـویش نـگـردد آگـاه            این مقامی‌ست که در روز جزا می‌گیرد

دل مــا را حــرم الـلـه نــوشـتـنـد ازل            حرم اینجاست، دلت راه کجا می‌گیرد

عاشق حضرتِ حق بود و سراسر بخشید            هرچه را داشت نه با حوصله! با «سر» بخشید

تـا ابـد لـنـگـرِ کـشـتـی نـجـات خـود را            متمایل به حـیا کرد و به خـواهر بخشید

تا که اوضاعِ زمینگیریِ فطرس را دید            إذنِ پرواز به او داد؛ سپس «پر» بخشید

دست‌چین کرد خدا محض طوافِ رویش            آن زمـانی که به ما رتـبـۀ نوکـر بخشید

متـولّـد شده بـودیـم چه گـریـان... ما را            مـادرش آمد و با گـریه به مـادر بخشید

زیـنت دوش نـبـی بـود و بـرای اثـبـات            هـمۀ سیـنـه‌زنـان را به پیـمـبـر بخـشـید

عده‌ای را وسـطِ روضه و بعـد از توبه            عـده‌ای را وسـطِ صحـنۀ محـشر بخشید

زیرِ قبّه، شب جمعه، کرَمش عام شد و            زائـرانِ حـرمـش را دو بـرابـر بخـشـید

اربـعـیـن یـادِ غــریـبـیِ حـسـن افـتـاد و            خـیل زوّار خودش را به برادر بخشید!

پخش سبک   

خـسـتـه تـریـن زائـر کـرب‌ و‌بـلا آمـده            خــواهـر دلـخـونـت از شـامِ بـلا آمـده

در غـم هجرانت از غصه خمیدم ببین            خیز و به چشم خودت موی سپیدم ببین

ای درد و درمانم یا حسین            ای آرام جـانـم یـا حـسـیـن

چـون شمعـی آبـم کردی ای سالار من            خـانـه خــرابـم کـردی ای ســالار مـن

جانم حسین، جانم حسین، جانم حسین

***********************

بـر ســر نـی دیـده‌ام دیــدۀ گـریـان تـو            خـیز و بـبـین گـشـته‌ام پاره گریبان تو

رأس پُر از خـون تو بر سر نی دیده‌ام            طشت زر و خیزران، مجلس می دیده‌ام

سرنیزه با حنجرت چه کرد            با پیکـر بی‌سـرت چه کرد

نپـرسـی از خـواهـر چرا سیـنه چاکی            مـن بــمــیـرم و نـبــیـنـم زیـر خــاکـی

جانم حسین، جانم حسین، جانم حسین

***********************

کی رود از خـاطـرم خـاطـرۀ قـتـلگـاه            خاطـرۀ قـتـل یک تـشـنـه لـب بی‌گـناه

خاطرۀ خـنجـر و ضربه به روی گـلو            در دل این قـتـلگـاه شد بدنت زیرو رو

وای از ســوز آه مـــادرت            نعل اسب و جسم بی‌سرت

سـهـم زیـنـبـت شـد نـصـیـب دیـگـران            رأس پــاکـت شـد بــازیـچـۀ ایـن و آن

جانم حسین، جانم حسین، جانم حسین

***********************

حق بده از فرط غم پیش تو هق‌هق کنم            حق بده تا همچـنان دخـتـر تو دق کـنم

پیش نگـاه تو شرمـنده‌ام و سر به زیر            حال خـراب مرا بین و سراغـش نگیر

از بسکه بعد از تو غصه خورد            در بین ویـرانه جان سپرد

مثل مـادر دسـتـش بر پهلـو می‌گـرفت            تا نـبـیـنم صـورتش را، رو می‌گـرفت

جانم حسین، جانم حسین، جانم حسین

پخش سبک 

مرا باشد برای روز محشر بهترین توشه            رَوَم از مرقد مولا به سوی قبر شش گوشه
به دشـت پُـر بـلا            به سـمـت کـربـلا

حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

رسد یک کاروانِ خسته و غمدیده و مُضطر            کنار تربت سـرخِ شهـیدِ تـشنه و بی‌سر
به صـحـرای بـلا            بـه دشـت کـربـلا
حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

رسد زینب کنار خاکِ پاکِ شاه مظلومان            بخواند روضۀ شام و خرابه با دلی سوزان
زِ هـجران و جـفا            سَـرِ بـر نـیـزه‌هـا
حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

چو شمعی شد وجودم در فراق دلبر و دلدار            کجا بودی حسین جان رفته زینب بر سرِ بازار
پس از کرب وبلا            عـدو شـد بی‌حـیـا
حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

برادر جان دلم یادِ مدینه روضه می‌خواند            چهل منزل کتک خوردم که زنده دین حق ماند
چو گل پرپر شدم            چُـنان مـادر شـدم
حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

اگرچه در عزای جانگدازَت قامتم شد خم            علمدار تو گـشتم در میان خِـیل نامَحرم
شدند ای بی‌بَـدیل            یـزیـدی‌هـا ذلـیـل
حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

مرا باشد برای روز محشر بهترین توشه            رَوَم از مرقد مولا به سوی قبر شش گوشه
به دشـت پُـر بـلا            به سـمـت کـربـلا

حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

رَوَم به جانب گودالِ غم با اشک و سوز دل            به ذکر یا حسین و یا رقیه، یا ابوفاضل
حسین جانم فدات            فــدای کــربـلات

حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

روم آنجا که زینب دیده بر نیزه سر دلبر            همانجا که ز کینه لالۀ زهـرا شده پرپر
کـنـد بـا دلــبـرش            تـکـلم خـواهـرش

حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

روم آنجا که چشم عالمین از غصه گشته تر            روم آنجا که روی دست بابا داده جان اصغر
رسد از ره رباب            به چشمان پر آب

حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

**********************

روم آنجا که آید نالـه‌های غربت زهـرا            روم آنجا که دستش شد جدا آن تشنه لب سقا
کــنـار عــلــقـمـه            رسـیـده فـاطــمـه

حسین‌جانم حسین، حسین‌جانم حسین

پخش سبک 

دل نوای نینوا دارد،آرزوی کربلا دارد            هر نفس با شور عاشورا، نغمۀ یا لیتنا دارد

می‌کِشد ما را یک نگاه تو            می‌کُـشد ما را قـتـلگـاه تـو

یا حسین مظلوم، یا حسین مظلوم (۲)

****************************

ما بسیجی‌های روح الله، با شهیدان عهد خون بستیم            روز اول یا علی گفتیم، تا به آخر با علی هستیم

عشق این دلها جز ولایت نیست            راه و رسم ما جز شهادت نیست

یا حسین مظلوم، یا حسین مظلوم (۲)

****************************

خوش بُود که در صراط حق، پیرو خون خدا باشیم            می‌رویم پای پیاده تا، اربعین کرببلا باشیم

ما مُعـطّر از لاله و یاسـیم            سینه زنهای کفّ العـباسیم

یا حسین مظلوم، یا حسین مظلوم (۲)

****************************

یا حسین بن علی مولا، آرزویم این بُوَد آقا            که شوم در این مسیر عشق، همسفر با مهدی زهرا

ای امـام مـا یـا ا بـاصـالـح            العَـجـل مـولا یا ابـاصـالح

یا حسین مظلوم، یا حسین مظلوم (۲)

****************************

پخش سبک 

با قامت خمیده از، هجوم داغ و غصه‌ها            برا زیـارت حسین، زینب رسیده کـربلا
یــار و عــلــمـدارِ ولا رسـیــده            از ســر بـــازار بــلا رســیــده

ذکر دلـش شده به چـشم گـریان            غریب دشت کربلا حسین جان

**************************

چـه کــاروانی آمـده، از سـفــر شـام بـلا            همه ستم کشیده و، اسیـر ظلم و طعنه‌ها
ربـاب لالایی مـیـخـونه با نـاله            خـالیّ جـای دخــتـر سـه سـالـه
آن که شهیده شد به کنج ویران            غریب دشت کربلا حسین جان

**************************

به یُـمنِ خونِ شهدا، وَ مدد صاحب عـزا            شکر خدا جهانی شد، نهضت سرخ کربلا
باید بشیم آماده با خوش عهـدی            بـرای مـوسـمِ ظـهــور مـهـدی
همه می‌گیم به رسم عشق و ایمان            غریب دشت کربلا حسین جان

**************************

بـا مـددِ امــام رضـا، یـادِ امــام و شـهـدا            از حرمِ شاه نجف، میریم به سوی کربلا
هـمراه حضرت رباب و زینب            ذکر حسین بُوَد به روی هر لب

می‌گیم به صد نوا و شور و افغان            غریب دشت کربلا حسین جان

**************************

به یاد غربت حسین، مرثیه خوان ماتمیم            مـا نـایـبُ الــزّیـارهٔ، مـدافـعـان حـرمـیـم

بجای رهـبـرم که جـان فـدایش            می‌ریم زیـارت حـسین بـرایش
بـگـو بجای رهـبر و شـهـیـدان            غریب دشت کربلا حسین جان

**************************

شده شُکـوهِ اربعـین، حِیرتِ کلّ عالَـمین            میره به سوی کربلا، لشگر زینب و حسین

رسـیـده کــربـلا بـا قـامـت خـم            زیـنب مـحـزونـه بـا آه و مـاتـم

رســد نــوای او تــمــام دوران            غریب دشت کربلا حسین جان

برخیز و ببـین عاقـبت و آخرمان را            لبهای ترک خورده و چشم ترمان را

برخیز که از باغ خزان خورده ببینی            گـل‌هـای کـبــود آمـدۀ پـرپـرمــان را

در آتـش خـیـمه دل من رفـت مـدیـنه            آمـد نـظـرم ســوخـتـن مــادرمـان را

بعد از تو و عباس حرم رفت به غارت            طوفان سـتم بُرد زر و زیـورمان را

کم بـود بیـفـتـم به خـدا از روی ناقـه            بر نیـزه که دیدم سـر آب آورمان را

در امـنـیت کـامل چـشـمان تو بـودیم            با نیـزه گرفـتـند که دور و برمان را

یک شهر به ماخیره و من خیره به چشمت            دیدی تو خودت از روی نی محشرمان را

جان دادن ما در ملا عام طبیعی است            هر چند نبرده‌ست کسی معجرمان را

از شام همین قـدر بگویم که شکستند            با ضرب لگـد شاخۀ نیـلـوفـرمان را

در فکر ربابـیم هـمه گر چه گرفـتـیم            گهـواره چـوبـی عـلی‌اصغـرمـان را

من نیمه‌جان زِ داغ تو در این سفر شدم            در هجـر تو بـبـین چـقـدر پیـرتر شدم

من آب رفـته‌ام! تو مرا می‌شـناسی‌ام؟            از داغ هجـر تو بنگـر خونجگـر شدم

از غصه آب شدم! مرا می‌شـناسی‌ام؟            من زینـبم! اگر چه کمی مختصر شدم

آن زینـبم که بی‌تو نکـردم شبی سحـر            چون شمع، آب، بی‌تو به شام و سحر شدم

سنگـین‌ترین مصیـبـتم این بود بعدِ تو            با قـاتلانِ سـنگ دلـت هـمـسـفـر شـدم

از کوچه‌های شام چه گـویم برای تو؟            آماجِ سنگ و طعـنۀ هر رهگـذر شدم

هر جا که تـازیـانه به اطـفال می‌زدند            بـا یـادِ مـادرم تَـنِـشـان را سِـپـر شـدم

دراین سفر افغان و زاری كارِ من بود            با خون دل چشم انتظاری كارِ من بود

یك كارون غم بود و من هم یك پرستار            در شامِ مـاتم غـمگـساری كارِ من بود

مــی‌سـوخــتـم بــا نــالــۀ دردانــۀ تـــو            بـهـرِ رقـیـه بـی‌قـراری كـارِ مـن بــود

من بـودم و افــغـان و زاری یـتـیـمـان            این اضطراب و دل فكاری كارِ من بود

تا كـودكـانت را نـشـانـه رفـت دشـمـن            بودم سپر چون جان نثاری كارِ من بود

می‌سوخت چشمم از شرارِ ضربِ سیلی            گریان شدن با چـشم تاری كارِ من بود

من بودم و سجاد تو در سوز و در تب            در این سفر شب زنده داری كارِ من بود

یك لحظه‌ام پیـش دشمنت ساكـت نبودم            با خواندن آن خطبه یاری كارِ من بود

گر لحـظـه‌ای جـسمِ كـبـودم را بـبـیـنی            گویی چو مـادر پاسـداری كارِ من بود

من پـیـام آورِ تــوأم بـرخــیــز            مـونـس و یـاورِ تـوأم برخـیـز
مـیـزبـانی کن، ای تـنِ بـی‌سر            زیـنـبـم، خـواهـرِ توأم برخـیز

یـادگـار از غــروبِ عـاشــورا            مـانـده از لـشـکـرِ توأم برخیز
هـمـه جـا بـود نـامِ تـو بـه لـبـم            یا حـسـین، مـنـبرِ توأم برخـیز
روضـه‌خـوانِ تـمــامِ گـل‌هـای            نـیـلـی و پـرپـرِ تـوأم بـرخـیـز

گرچه از غـصّه‌ها خـمـیدم من
شـکـر، تـا کـربـلا رسـیـدم من

رفته‌ای تو اگر چه، خواهر ماند            پـای تو، تا به روز آخـر مـاند
تو شدی کـشته، من اسیـر شدم            تا به جا، مکـتبِ پـیـمـبـر مـاند
کـوفـه، در مـجـلـسِ عُــبـیـدالله            خطبه خواندم چنان که، او درماند
دادم عـبـاس، مـعـجـرم را نـه!            به سرِ تو قـسم که معجـر ماند
گرچه از خون و خاک رنگین شد            چــادرِ یـادگــارِ مــادر مــانــد

گریه کردم ز بس، زمین تر شد
چـشـم‌هـایـم شـبـیــهِ مـادر شـد

گـلِ زهـــرایـم و گــلاب شــدم            بـعـد پــنـجــاه سـال، آب شــدم
صـبـر را مـن زِ پـا در آوردم            در فـراقـت ز بس عـذاب شـدم
خیز و بنگر، خمیده چون مادر            زیـرِ این بـارِ بـی‌حـسـاب شدم
هـم نـگـهــدارِ دخـتــران بـودم            هــم انــیـسِ غــمِ ربــاب شــدم
بـدتـرین خاطـره همین بس که            واردِ مـجــلــسِ شــراب شــدم

خیزران که روی لبت می‌خورد!
کاش بر چشمِ زینبت می‌خورد!

تا رسیـدم به شهـرِ شـام حسین            زندگی شد به من حـرام حسین
هرچه می‌شد به شهرشان دیدم            جز کمی لطف و احترام حسین
آتش و سنگ و چوب بود که ریخت            به سـرِ من زِ روی بـام حسین
سرِ هر کوچه چـشم آن اوباش            سوی من بود عَلَی‌الدَّوام حسین
مجـلـسِ بـزم! یا خـرابۀ سـرد!            بِدَهـم شـرحی از کـدام؟ حسین

به خـدا، خارجی به ما گـفـتـند
پیـش چـشمِ تو، ناسـزا گـفـتـنـد

یاد آن روزی كه من بوسه زدم بر آن گلو            با تو می‌گویم غم خود را برادر مو به مو

بسكه خوردم كعبِ نی از دشمن دین خدا            همچو زهرا مادرم می‌گیرم از قبرِ تو رو

می‌كشم خود را به خاك و می‌رسانم پیش‌ تو            بی‌رمق گشتم به دنبال سرِ تو كو به كو

گفته‌هایم بی‌شـمار و غـصه‌هایم بی‌عـدد            ای دلیلِ صبرِ من! برخـیز بهرِ گـفـتگو

دیدم از بالای مقتل خوردی از زین بر زمین            خیز و با رگ‌های حنجر از غم خنجر بگو

وای از آن وقتی که شمر آمد به سوی قتلگاه            چشم من شد با دو چشمِ بی‌حیایش رو به رو

هر چه می‌خواهی بخواه از من عزیزِ مادرم            لیكن احـوالِ رقـیـه دخـتـر زارت مجـو

زینب رسیـد کـشـتـه بـی‌سـر قـیـام کن            باز از رگ بریده به خواهـر سلام کن

در این سفر که حرمت من را نداشـتند            تـو الاقـل بـه پـیـری مـن احـتـرام کـن

آغوش تو قـرار دلـم بود از آن نخست            دستی بـرآر و صبـر مـرا مسـتـدام کن

من خـون گرم خویش حلال تو کرده‌ام            خواهی به شیشه افکن و خواهی به جام کن

نیمی زجان گرفته‌ای از من در آن غروب            برخیز و کـار نـیـمه خـود را تـمام کن

جـان داده‌ام ولـی نــخ مـعـجـر نـداده‌ام            برخیز و یک نظر به رخ نیل فـام کن

سـایـه نـدیــده ســایـه او را بـلـنـد شــو            خـورشـیـد را بـرای ربـابت حـرام کن

مـرهـم شدم برای هـمه مانـده‌ام خـودم            برخـیـز و زخـم‌هـای مـرا الـتـیـام کـن

هرگز نشد به اشک تو راضی شـوم ولی            ایـنـبار گـریه بر من و بـازار شـام کن

مبريدم به مديـنه كه دل من خون است            همۀ هستی من كرب وبلا مدفون است

بگـذاريـد بـمانـم به روی خـاك حـسيـن            كه دلم چون بدن غرقه به خونش خون است

جان من خفته دراین خاك، خدا می‌داند            تاكه جان در بدنم هست دلم محزون است

حال من از نفـس سوخـتۀ من پـيـداست            شاهد آه دلم شب همه شب گردون است

پاره‌هـای جـگـرم ريخـتـه دراین وادی            گركه ازخون دلم دشت بلا گلگون است

به همان پيكر بی‌غسل وكفن، لاله صفت            خيمه ومنزل من دشت غم و هامون است

اُسوۀ صبرم و بعد از سفـر كوفه و شام            از كف صبر عـنان دل من بيرون است

عجبي نيست اگر جان بسپارم پس از اين            جان سپردن به ره عشق و وفا قانون است

ای«وفایی» به عـزای گُـل پـرپر شده‌ام            هركسی اشك نريزد به جهان مغبون است

ای ساربان به خیل اسیران تو جان بده            آن ره كه می‌رسد به حـسیـنم نـشان بده

بشـنـو صـدای زینب قـامت خـمـیـده را            ما را بـه دسـت قـافـلـه سـالارمـان بـده

گوید ربـابِ زار و پریـشان به زیرِ لب            مشتی ز خاكِ اصغـرِ شیـرین زبان بده

آیـد شـمـیـم كـرب و بـلا بـر مـشـامِ مـا            بر دل نـشـان ز اكـبـرِ تـازه جـوان بـده

دارد سـكـیـنـه زمـزمـۀ أیـنَ عَــمـی‌اش            گویـد مـرا بـه قـبـر عـمـویـم تـوان بـده

بهرِ خطابه، بزمِ عـزا، روضه‌های آب            یك بـاغِ یاس و لاله و برگِ خـزان بده

اینجا همان دیارِ عطش، دشت کربلاست            ما را به دست صاحبِ این کـاروان بده

بعد از چهل منزل رسیدم محضر تو            آورده‌ام پــیــراهـن و انـگــشـتـر تـو

احـساس دلـتـنگی نکردم در اسارات            آنـقـدر خـیـره بـوده‌ام سـمـت سـرِ تو

رفـتم که راه سرخ تو پـایـان نگـیـرد            جوشـید خونت در وجـود خـواهر تو

هرجا کتک خوردم به خود آرام گفتم            ای کـاش بود ایـنجـا امـیـر لشکر تو

هـرجا کـه آمـد تـازیـانـه بـر تن مـن            آمـد بـه یـادم زخــم‌هـای پـیـکــر تـو

من یک دل سیر از غمت گریه نکردم            تـرسـیدم از پـا در بـیـاید هـمـسر تـو

دائم دو دستش را تکان میداد و می‌گفت:            ای حـرمـله آتش بگـیـرد حـنـجـر تو

داداش، آوردم تــمــام کـــودکـــان را            امـا نـشـد تـا کـه بــیـایـد دخــتــر تـو

طـفـلـی تـمـام راه را بـا گــریـه آمـد            قـدش کــمـانـی بـود مـثـل مــادر تـو

بــه یـــاد آمـــد وداع آخــرت را            لب خشک و دو چشمانِ ترت را

زمـان شـســتـن قــبـر تـو بـا آب            گرفـتـند چـشم‌هـای خواهـرت را

*****************

دگر اینجا سرت بر نیزه‌ها نیست            خبر از زجر و خولی و جفا نیست

بـرادر، زیـنـبت شـرمـندۀ توست            رقـیـه دخـتـرت هـمراه ما نیست

*****************

رباب از ناله جـسمش آب می‌شد            کـنـار عـلـقــمـه بـی‌تـاب مـی‌شـد

به لب می‌گفت با سقـای عطشان            کجا بودی گـلـم سـیـراب می‌شد؟

*****************

خوشا سالی که سال بخت ما بود            دلـم مـهــمـان یــاری آشـنــا بـود

عـلـم بر دوش و بـا پـای بـرهـنه            مـسـیـرم از نجـف تا کـربـلا بود

*****************

تـنم درمانـده، روحـم مـبـتـلا شد            سـرای سـیـنـه‌ام مــاتـم سـرا شـد

رسیده اربعـین و وای از این دل            نـرفـتـن قـسـمتِ امـسـال مـا شـد

الله جــمـال پــنـج تـن را کـه کـشـیـد            از نـور جـمالشان، جهان گشت پدید
در بـیـن ائــمّــه، انـبــیــا، ذات خــدا            تنها به حـسـین، اربعـیـن را بخـشـید

در راه خدا گذشت از هستی خویش            ناموس اسیر و خود به گودال شهـید
جا دارد اگر در غـم او خـون ریـزد            هرکس که مصیبات عـظیمش بشنید
عـشّـاق، پـیـاده سـوی اربـاب رونـد            با یـاد سه سـاله‌ای که بر خـار دوید
این جمعیت از موسم حج بیشتر است            (تا کـور شود هرآن که نـتـواند دید)
شائـق، تو بگـو با مـدد فـاطـمه بـود            هـرآنکه به سـوی حـرم یـار رسـیـد

دوباره کرب وبلا، حال درهمی دارد            فضای غرق غم و،دشت مبهمی دارد

بـبـین که سـید سـجاد، با دلی خـونـین            کـنـار قـبـر پـدر، حـال درهـمـی دارد

رسیده قـافـلۀ غم، به دشت کرب وبلا            ز اشک، هر گل این باغ، شبنمی دارد

هنوز آب فرات از حسین شرمنده است            فرات زان لب خشکیده، زمزمی دارد

بـیا به بـزم عـزایی که زیـنـبـش دارد            که باحـسـین عزیز خود عـالـمی دارد

سکـیـنه قبر پدر را گرفته در آغـوش            بـرای درد دل خـویـش هـمـدمی دارد

رباب قـبـر علی را نـدیده است هنوز            نشـسته گوشه‌ای و ماتم و غـمی دارد

خدا گـواست که زهـرا سـیاه پوشـیـده            کـنـار زینب خـود، بزم مـاتـمـی دارد

عـنان گریه وفایی در اختیارش نیست            برای درد دلـش، فـرصت کـمی دارد